MISJA PRZEDSZKOLA
- Nasze przedszkole stwarza dzieciom możliwości wszechstronnego rozwoju.
- Uczy wiary w siebie, optymizmu, dostrzega indywidualne potrzeby dzieci.
- Wykwalifikowana kadra pedagogiczna stosuje nowatorskie formy i metody pracy, zapewniając wychowankom doskonałe przygotowanie do szkoły.
- Stosujemy nowatorskie programy nauczania.
Oferujemy bogaty program edukacyjny, dzięki któremu nasze dzieci zdobywają wiedzę i umiejętności potrzebne do realizacji obowiązku szkolnego. Dziecko traktujemy podmiotowo, dlatego kładziemy duży nacisk na okres adaptacji dziecka do nowego środowiska. Prowadzimy w grupach zabawy wyciszające, a maluszki korzystają z poobiedniego wypoczynku z możliwością snu. Jest to czas relaksu przy muzyce lub bajkach czytanych przez nauczycielki. Kadra pedagogiczna ustawicznie doskonali się, bogaci swój warsztat pracy, a zdobyte kompetencje wykorzystuje w pracy z dziećmi. Zdobyta wiedza pozwala również na wprowadzanie nowych metod pracy, co wzbogaca proces dydaktyczno – wychowawczy.
Stosujemy następujące metody aktywizujące oraz wspomagające rozwój dziecka:
- Edukacja matematyczna dzieci wg metody Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej
- Metoda Pedagogiki Zabawy
- Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz
- Kinezjologia Edukacyjna Paula Dennisona
- Metoda ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
- Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana i AM Kniessów
- Techniki parateatralne
Charakterystyka niektórych z metod stosowanych w przedszkolu:
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz
Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednocześnie rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinetycznych (czucie ruchu) i motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno-motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Usprawniane w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji (ćwiczenia ustalania ręki dominującej) oraz orientacji w prawej i lewej stronie ciała, jest wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania. Ponadto jest niezbędne dla dzieci, u których występuje opóźnienie rozwoju tych funkcji.
Ćwiczenia prowadzą do większej harmonii rozwoju psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) i instrumentalnych (spostrzeżeniowo-ruchowych). Dzięki temu dochodzi do prawidłowego wykonywania czynności ruchowych we właściwym czasie i przestrzeni, w harmonii z czynnościami poznawczymi, w tym językowymi. Doskonalenie integracji percepcyjno-motorycznej i kompetencji językowych ułatwia naukę czytania i pisania wszystkim dzieciom. Natomiast wyrównanie dysharmonii rozwojowych w przypadku dzieci z dysleksją może skutecznie zapobiegać powstawaniu niepowodzeń szkolnych. Są trzy podstawowe formy tej metody i zależnie do potrzeb dzieci, z którymi pracujemy, w każdej z tych form znajdują się propozycje różnych programów do wyboru:
1. Piosenki i rysunki (proste wzory i piosenki) – dla najmłodszych dzieci w celu wspierania ich rozwoju, a w szczególności dla dzieci od czwartego roku życia oraz dzieci starszych opóźnionych w rozwoju.
2. Piosenki i znaki (złożone wzory, kształty literopodobne i piosenki) – dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym w celu przygotowania do nauki czytania i pisania.
3. Piosenki i litery (litery z alfabetu łacińskiego i litery specyficzne polskie oraz piosenki) – dla uczniów rozpoczynających naukę czytania i pisania w klasie „0” oraz uczniów z dysleksją.
Techniki parateatralne
m.in. drama, techniki zmiany ról, teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy, zabawy paluszkowe.
Aktywność twórcza dziecka jest jego naturalną potrzebą biologiczną, którą można wykorzystać tworząc odpowiednie sytuacje edukacyjne. Teatr ma ogromne walory kształcące, wychowawcze oraz terapeutyczne. Uczy poczucia współodpowiedzialności, samodyscypliny, koncentracji uwagi, radzenia sobie z sytuacją stresową, ćwiczy pamięć oraz daje satysfakcję z wykonanej pracy. Jest odpowiedni dla dzieci uzdolnionych, gdyż umożliwia rozwijanie ich predyspozycji, jak też dla dzieci mających różne trudności, powoduje bowiem wzrost wiary we własne możliwości.
Metoda Carla Orffa
Głównym celem i zadaniem tej metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej. Zdaniem C. Orffa muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych i do ich odreagowania.
Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana
To improwizacja ruchowa bez pokazu ruchu przez nauczyciela. Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywać tu będzie inwencja twórcza ćwiczących, ich pomysłowość, fantazja czy doświadczenie ruchowe. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, pantomima, gimnastyka wykorzystująca ruch naturalny, ćwiczenia muzyczno- ruchowe, taniec, opowieść ruchowa, itp. Nauczyciel staje się współuczestnikiem i współpartnerem zabaw. Metoda ruchowa ekspresji twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie między innymi: wyczucia własnego ciała, wyczucia przestrzeni, wyczucia ciężaru ciała (siły), doskonaleniu płynności ruchu, w zakresie kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem lub grupą.